مخالفان موسیقی رپ

کیوان ساکت: اعلام شده که موسیقی «رپ» هم می‌تواند مجوز بگیرد که این باعث تاسف است. به تازگی محققان به این نتیجه رسیده‌اند که موسیقی رپ، ذهن افراد را تخریب می‌کند؛ برای مثال تعدادی از کسانی که هم‌اکنون از اروپا عضو گروه داعش شده‌اند، در انگلیس و کشورهای اروپایی جزو فعالان موسیقی رپ بوده‌اند! دادن چنین مجوزهایی به موسیقی لطمه وارد خواهد کرد. ضمن آنکه برخی موسیقی‌ها برای ذهن جامعه خطرناک است؛ همان‌قدر که موسیقی «موتسارت» در آرام کردن بیماران روحی تاثیر دارد و حتی محققان کشف کرده‌اند که موسیقی خوب روی مولکول‌های آب یا در رشد گیاهان هم تاثیر مثبت خواهد گذاشت، همان‌طور هم اثبات شده که کسانی که دست به اعمال‌ خشونت‌بار می‌زنند، کسانی هستند که به موسیقی‌هایی مثل رپ یا هاردراک علاقه دارند.

مجید اخشابی: رپ جزو هنر موسیقی ایرانی نیست و فکر می‌کنم که این سبک با فرهنگ ما تناسب زیادی ندارد. هر فردی می‌تواند با صرف زمان یک ساعته، متن موسیقی را آماده کند و با خواندن زیر صدا، به راحتی یک آهنگ تولید کند. این سبک، از سبک‌های غربی تاثیر گرفته و خاستگاه آن به موسیقی استوا برمی‌گردد. جنس این موسیقی از جنس اعتراضش است یعنی با دست خالی و بدون داشتن ارکستر، ساز و فقط با استفاده از یک ساز کوبه‌ای، حرف خود را به گوش مردم می‌رساند. علت علاقه جوانان به این سبک موسیقی را نمی‌دانم اما در مجموع با مرور زمان به آن وفادار نخواهند ماند. یعنی مخاطب با تجربه موسیقایی یا گذر زمان اگر هم طرفدار موسیقی رپ بوده باشد، دیگر به آن بی‌علاقه می‌شود. تقلید و فشار رسانه‌ها و مهم تر از آن، غفلت مسئولان از آموزش و ارتقاء‌ آگاهی‌های هنری جامعه‌ از دلایل پیروی جوانان از سبک رپ فارسی است.

محمد سریر: رپ، نوعی بیان کلامی ریتمیک، بدون موسیقی است. متن و تم و کلامش هم در حوزه‌های مقطعی مسائل اجتماعی، سیاسی، نقدهای عمومی یا طنز است. موسیقی بدون اینکه حتی کلامی روی آن باشد، جایگاه هنری خاصی دارد و ربطی به این ندارد که اگر کلام طنزآمیز را از روی آن برداریم، موسیقی وجود نداشته باشد. بر این اساس سایر فاکتورهای موسیقیایی از رپ حذف شده و فقط ریتم در آن مانده است که البته خود ریتم نمی‌تواند بیانگر یک چارچوب موسیقایی باشد. ما خیلی نباید رپ را به‌عنوان موسیقی تعریف کنیم. به نظر می‌آید این سبک هم ممکن است مدتی باعث تفریح مردم بشود. اما به اعتقاد من، اگر رپ در غرب کاربرد گسترده‌تری بین جوانان دارد به دلیل آسانی کار است، دلیلش هم این است که هیچ موسیقی در آن وجود ندارد و به خواننده‌ای با صدای خوب هم نیاز ندارد بلکه فقط امتیاز خواننده خواندن ریتمیک و تند شعر است. این کار مانند شخصی‌ است که بتواند به تندی پشت‌سر هم حرف بزند در نتیجه در رپ کار فنی و تخصصی صورت نمی‌گیرد و تنها تخصص خواننده، تندخوانی است. آثار سبک رپ به لحاظ موسیقایی علمی نیستند و ماندگاری ندارند. من به شخصه توجهم در موسیقی بیشتر به نغمگی ملودی‌ها، هارمونیزه کردن و آن مواردی‌ است که در موسیقی علمی ماندگاری وجود دارد اما هیچکدام آنها را در رپ نمی‌بینم.

علت جبهه‌گیری درمقابل رپ چیست؟

ایلنا در بخشی از گزارشی که چندی پیش در این زمینه تهیه کرده بود در اینباره نوشته بود: اساسی‌ترین موضوع در چنین اظهارنظرهایی، زیرسوال رفتن یک سبک موسیقی است. بحث قانونی شدن رپ در ایران و اینکه این موسیقی با چه ساز و کارهایی در کشور ما قابل اجراست، می‌تواند محل بحث بسیاری از اساتید و مسئولان کشور باشد اما زیرسوال بردن هنری که سال‌ها در کشورهای بزرگ دنیا حضور پررنگ داشته، نمی‌تواند گزینه مناسبی برای مقابله با رپ باشد به چند دلیل:

1. موسیقی انتزاعی‌ترین هنر موجود است و این مسأله موجب می‌شود تا دیدگاه‌های مختلفی از یک موسیقی ثابت به وجود آید. با چنین نظری، چگونه می‌توان اظهار داشت یک سبک موسیقایی مخرب است و روی مغز انسان اثر منفی می‌گذارد؟ آیا جز این است که همه چیز به نوع استفاده هنرمندان از موسیقی برمی‌گردد؟

4. اشعار رپ تاکنون تاثیر مستقمی بر ادبیات داشته‌اند و این مسأله بارها در جهان مطرح شده. ایهام یکی از صنایعی ا‌ست که در رپ بسیار به‌کار برده می‌شود. علت سطحی خواندن اشعار رپ چیست؟ آیا این مسأله نیز بستگی به هنرمند و نوع بیان او ندارد؟ آیا شعرای موجود موسیقی پاپ همگی از اشعار پیچیده‌ای استفاده می‌کنند؟